می‌شود از چیزهایی که خودمان هم با مرورشان خجالت می‌کشیم نوشت؟ شرمندگی را می‌شود نوشت؟ نه که متنی با این موضوع نوشت. نه! می‌توانیم شرم‌هایمان را با کلمات به متن تبدیل کنیم؟ چقدر می‌شود خودافشاگر بود و لخت و عور با احساساتمان روی کاغذ جولون بدهیم؟ بعضی احساسات را نمی‌شود نوشت. آدمی هر وقت دردی را نمی‌تواند توضیح دهد، قصه‌ی دردش را روایت می‌کند.
اگر این‌سایداوتی به قضیه نگاه کنیم، متن‌هایمان نیز از رنگ‌ها و شخصیت‌های مختلف شکل می‌گیرد. گاهی زبانمان تند و سرخ است، گاهی شور و شوق ما را پای نوشتن می‌نشاند و گاهی از فرط ملال جوهر آبی وجودمان تمام گفته‌ها و ناگفته‌هایمان را می‌گیرد. و این وسط «شرم» یکی از چغرترین احساساتمان به حساب می‌آید. چطور از چیزهایی بنویسیم که اگر با خودمان مرورشان کنیم از خجالت آب می‌شویم؟
وقتی متنی می‌خوانیم، خودمان را در آن پیدا می‌کنیم و بلند می‌گوییم «منم همین‌طور» و یا وقتی کسی در مواجهه با خودمان همین را بگوید، دلمان قرص می‌شود که تنها نیستیم. و حالا این شماره، فرصتی مناسبی‌ست که کمی دست‌جمعی و یک‌نفس خجالت بکشیم و خیالمان راحت شود که ما حتی در شرمگین بودن نیز تنها نیستیم!
یک‌بار کسی درباره‌ی یکی از متن‌هایم گفت «واقعا خجالت نمی‌کشی اینارو می‌نویسی؟» در جواب به او گفتم که «اصلا می‌نویسم که با هم خجالت بکشیم.»

کسری کبیری